Onderpresteren door niet gezien worden

Door dat onderpresteren is er thuis werkelijk geen land met hem te bezeilen. Gelukkig bijna vakantie.

Na de herfstvakantie zag Debbie haar zoon steeds meer worstelen op school, met de stof en met zichzelf.
Hij was steeds minder gemotiveerd, speelde de clown in de klas en zijn schoolresultaten gingen steeds verder achteruit.

Van blije, vrolijke kleuter had hij zich ontwikkeld tot ontevreden, humeurige en terneergeslagen tiener.

Moedeloos door onderpresteren

Moedeloos van dat aanpassen?
Zo zag Eline haar dochter Cynthia zich helemaal aanpassen aan de interesses van haar vriendinnen waardoor ze zichzelf kwijtraakte en zich terugtrok, niet meer sprak over haar passies en steeds verder afgleed.

Natuurlijk gaat het niet om het presteren zelf, maar om de ontwikkeling, om je kind weer gelukkig te zien. Je weet dat je kind het beter kan als je maar eens die juiste knop weet te vinden.

Die knop waardoor het huiswerk wel gemaakt wordt, de spullen in orde zijn, er weer vol enthousiasme en energie erop uit gaan wordt. En die knop bij de leerkracht of docent zodat je kind echt gezien wordt waardoor er samenwerking ontstaat.

“Je voelt je zo machteloos, want wat kan je daaraan doen als ouder?
Hoe krijg je weer een beter contact met je kind en krijg je grip op die dwarse buien?
Hoe maak je de leerkrachten of docenten duidelijk dat het echt niet goed gaat met je kind?”

Terwijl verschillende onderzoeken aantonen dat zo’n 15 tot 50 procent van hoogbegaafde leerlingen onder hun niveau presteert. Leerlingen die onderpresteren hebben een grotere kans op verminderd welbevinden en zelfs schooluitval. Waardoor komt het dan toch dat het lijkt dat je als moeder alles uit de kast moet halen om de docent te overtuigen?

Onderpresteren, absoluut en relatief

Wanneer je kind minder presteert, slechtere resultaten haalt dan het op grond van zijn of haar capaciteiten mogelijk is, dan wordt er gesproken van onderpresteren.

Het kan zijn dat je kind vergeleken wordt met alle andere leerlingen waardoor je kind als relatieve onderpresteerder niet opvalt voor de leraren?

Zo had Dave het absoluut niet meer naar zijn zin in de klas, er werd veel herhaald, hij moest ontzettend veel sommen maken op dat stomme snappet en tot overmaat van ramp is hij uit de plusklas gezet omdat hij de discussie aanging met de plusjuf.
Gelukkig kan hij na de zomervakantie naar Plusklas G.O.

Gelaten en met weinig energie ging hij elke dag maar weer aan de slag. Maar aan het eind van de dag was zijn frustratie zo opgelopen dat hij thuisgekomen niet te genieten was, ontplofte om het minste of geringste en niet voor rede vatbaar was.

Bijna vakantie

In de vakantie bloeit hij weer op, kan hij lekker doen wat hij zelf wil. Is Dave weer enthousiast en gemotiveerd. Dan vind hij het helemaal niet zo erg als hij een robot maakt en het niet gelijk lukt.
Samen trekken jullie erop uit, onderneem je de leukste dingen en met zijn vrienden kan hij urenlang gamen.

Dan is Dave weer zichzelf, behulpzaam, bedenkt allerlei creatieve oplossing, kookt lekker voor het hele gezin en helpt zelfs met tuinieren.

Daar de schoolsituatie niet langer vol te houden was voor zijn moeder bleef zij aandringen op school. Hier gaf de meester aan dat hem niets opgevallen was en dat Dave echt niet zulke goede resultaten had gehaald. Moedeloos werd ze ervan dat hij niet gezien werd. Dit is toch overduidelijk.

Ja, als hij opstandig was geworden of de clown uit was gaan hangen dan was het vast wel duidelijk geweest. Alhoewel, dan ligt het etiket ADHD op de loer.