Plannen en je eraan zien te houden

Plannen, dat is toch nergens voor nodig?

Plannen was helaas niet gelukt en nu..
Kwaad was Esmeralda op mij, dat ik begon over een planagenda. Zij wil het zo graag goed doen, maar op de één of andere manier lukt het haar niet.

En bovendien in de ELO staat het toch, in Som of Magister? Ja, daar staat inderdaad, als het goed is, het huiswerk en de toetsen. Maar daar staat niet wanneer je dan dat huiswerk kan maken of wanneer je gaat leren voor die toets.

Oh nee, acties die wij tijdens de begeleiding afspraken zijn niet gedaan, want die stonden natuurlijk niet in ELO. Een agenda, dat is toch zò 2018, en een planagenda dat is natuurlijk helemaal niks.

Kan gebeuren, laten wij er dan nu mee aan de slag gaan. Dat was echt de druppel die de emmer deed overlopen, want het ging niet zo goed als Esmeralda gewild had.

Plannen, het was nooit nodig

Wanneer het altijd wel lukte om veel voor elkaar te krijgen zonder te plannen, dan heb je het nooit hoeven oefenen. Dan hoef je niet te oefenen om regelmatig wat te herhalen, dan heb je niet te maken met de vergeetcurve, want je kind weet ’t wel. Ja, dat is altijd goed gegaan, tot hij naar het VO ging of zelfs naar het HBO of Universiteit.

En is er nog een groot verschil tussen een planning maken, wat soms wel lukt. Maar het lukt dan vaak niet om je eraan te houden, soms zelfs niet eens om ernaar te kijken.

Een onderdeel van executieve functies

Plannen is één van de onderdelen van de, wat we noemen, executieve functies. Dat doe je niet alleen op school, maar ook thuis en in je vrije tijd. Wanneer je kind een complexe taak wil uitvoeren dan is het nodig dat je een overzicht hebt en dat je dat één voor één afwerkt.

Wanneer je kind bijvoorbeeld gaat voetballen, douchen of naar muziekles dan moet je daarvoor denken aan wat je daarvoor nodig hebt. Anders kom je bij voetballen aan zonder voetbalschoenen, ben je klaar met douchen hangt er geen handdoek of ga je naar muziekles zonder je boeken.

Herkenbaar, dat plannen lastig blijkt?

Ik ben heel goed in plannen,maar wat minder in het uitvoeren ervan.

Plannen is ook nodig bij je kamer opruimen

Ook zo’n bijzonder complexe klus is je kamer opruimen. Want als je een boek onder je bed vindt kan het zijn dat je er ineens in gaat lezen, wanneer je een kledingstuk opraapt denk je ineens aan die jas die je nog wil kopen en bij die geo kan het zijn dat je ineens aan je vriend moet denken waarvan je ‘m geleend hebt. Ja, je moet hem eerst maar eens bellen.
Je snapt wel, zo krijg je het nooit voor elkaar om die kamer op te ruimen.

Focus houden, doorzetten en prioriteiten stellen zijn activiteiten die je traint in je reptielenbrein. Maar bij hoogbegaafde kinderen is deze minder ontwikkeld volgens Tijl Koenerink en is het cognitieve brein beter ontwikkeld.

Dat maakt dat je bij voetbal aankomt zonder voetbalschoenen, dat je kind klaar is met douchen en tot de ontdekking komt dat er geen handdoek hangt. Dat maakt dat je kind zich ongemakkelijk voelt bij het maken van een planning.

Bovendien wanneer je liever geen fouten maakt, kan je beter geen planning maken, als je niet zeker weet dat het haalbaar is.

Een haalbare planning maken

Vandaar dan ook dat je klein begint. Kijk eens wat je elke dag doet, wat je echt niet in hoeft te plannen, opstaan, eten en naar bed gaan. Koppel een bepaalde activiteit aan zo’n vast moment. Zoals opstaan en aankleden, in eerste instantie met afvinklijst, met een stappenplan.
Natuurlijk kan je je kind overal aan herinneren, wat in het begin zeker nodig is, maar wel met het doel dat hij het uiteindelijk zelfstandig kan.

Kan jij als ouder wel plannen?

Hoogbegaafdheid heeft je kind niet van een vreemde, dus vraag jezelf eens af hoe jij dat nu doet. Hoe zorg jij dat het je lukt wat je van plan was, dat het je lukt om voor elkaar te krijgen wat je wilde? En bespreek je dat wel eens met je kind?

Vooruit denken en in kleine stappen onderverdelen, gebruik maken van een zichtbaar planbord, overal briefjes ophangen zodat je aan een bepaalde taak herinnerd worden of zet jij een alarm dat je eraan herinnerd dat je de kinderen van school haalt.

Hoe maak jij als ouder je planning

en hoe krijg je het voor elkaar om je eraan te houden?

Plannen, de eerste stap is vooruit denken

En Tobias die bleek toch niet zo slecht in plannen. Want na de begeleiding bedacht hij dat hij niet met de fiets was, maar met de bus. Daar had hij helemaal niet zo’n zin in, dus vroeg hij of hij mee kon rijden naar huis, want hij was al vrij.

Super toch, dat hij dit vroeg?

Onderweg was zijn boosheid weer gezakt en was hij weer de gezellige enthousiaste Tobias zoals ik hem ook vaak zie.