Maanden heeft je kind gezeurd dat het op pianoles wil en nu hij erop zit wordt er nauwelijks geoefend. Als ouder snap je daar niks van en je denkt dan vast wel eens ‘nou wanneer er niet geoefend wordt, dan kan hij er maar beter mee stoppen. Ik kan mijn geld dan beter aan wat anders besteden’
Herken je dat?
In het begin is het pianospelen nog nieuw en is het nog niet zo moeilijk. Maar dan duurt het voor je kind toch wel lang tot het ‘all of me’ , ‘Für Elise’ of ‘River flows’ kan spelen
Dan komt het aan op doorzetten, blijven nemen van kleine stappen, regelmatig blijven oefenen en op zoek naar stukken die wel nu te spelen zijn.
Motivatie een combinatie van autonomie, competentie en relatie
Motivatie krijg je door;
– een zo groot mogelijke keus aan te bieden en je kind zelf te laten besluiten.
– door zo min mogelijk dwang uit te oefenen en het kind zelf de controle te geven.
– door je kind te betrekken bij taken waarin hij kan slagen maar die ook niet te makkelijk zijn
– wanneer je kind zich betrokken voelt doordat jij laat merken dat je van hem houdt, hem waardeert en respecteert. Dat is veel meer waard dan stickers en allerlei beloningen
Door stickers en allerlei beloningen, motivatie van buitenaf, is je kind afhankelijk van anderen (externe motivatie). Dit kan in het begin werken om eraan te wennen dat je regelmatig oefent. Het beste is om het oefenen op een vaste tijd te doen. Bijvoorbeeld te koppelen aan iets wat je altijd doet, zoals tandenpoetsen, eten, tv kijken, naar bed gaan.
Even vijf minuten piano spelen voor het naar bed gaan. Heerlijk!
Motivatie van binnenuit, van je kind zelf (interne motivatie) dat is natuurlijk wat je als ouder wilt. Je wilt niet iedere keer weer moeten zeggen dat je kind moet oefenen. En op de één of andere manier is dat toch wat ouders in eerste instantie doen. Ervoor zorgen dat je kind gaat oefenen. Hoe vaak ik niet hoor; ‘dan mag je erop, maar dan moet je wel oefenen’
Juist door dat moeten, door die verwachting, door de aankondiging dat het moeilijk zal zijn, soms de verwachting dat je kind dat zeker niet uit zichzelf zal doen werkt het averechts.
Van moeten naar willen
Het mooiste is wanneer je kind zelf wil oefenen, het heeft toch niet voor niks maanden gezeurd. Probeer er als ouder achter te komen waarom je kind zo graag op pianoles wilde, welke muziek hij leuk vindt. In eerste instantie gaat het erom dat je kind het plezier van het muziek maken gaat ervaren.
Tuurlijk moeten ‘de lesjes’ geoefend worden, maar geef de tip om te beginnen en eindigen met dat wat je kind zelf leuk vindt en richt je als ouder op dat wat goed gaat.
Wees als ouder positief, geef aandacht aan dat wat goed gaat, ga eens naar een concert, vraag eens een bepaald stuk nog eens te spelen omdat je dat zo mooi vindt. Toon waardering en respect, speel eens samen, toon belangstelling en geef positieve feedback. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar toch komen lang niet alle ouders hiertoe.
Ik zeg wel eens dat pianospelen topsport is. Wanneer jij net begint met sporten dan ga je ook niet gelijk de marathon lopen. Het komt aan op doorzetten, motivatie, plezier erin hebben en blijven oefenen.
Weet je kind eigenlijk wel hoe hij dat moet doen, dat oefenen?
Reageer hieronder, laat weten hoe jij het oefenen en pianospelen van je kind ervaart.
Hoe gaat je kind er mee om en weet je kind hoe hij het best kan oefenen?
Met een hartelijke, muzikale groet,
Karin
Erg leuke blog om te lezen! Ik vroeg me af; waarbij lijken jullie, wanneer je kijkt naar de leerlingen, meer motivatie voor te kunnen krijgen? Voor de akoestische,- of digitale piano?
Dank je. Leerlingen lijken meer motivatie te krijgen van een ‘echte’ piano, een akoestische. Groot voordeel wat wel ervaren wordt bij de digitale is dat er gespeeld kan worden met koptelefoon. Hierdoor kan je oefenen wanneer je wilt en krijg je geen commentaar van je huisgenoten waardoor de motivatie kan toenemen.